Hoe een dag zonder enige planning zo anders kan lopen 🚒🚨👍🏼🐻🗿🎖

Gisteren waren we volledig stuurloos. Ik wilde nog naar Craigdarroch Castle maar aangezien we laat op gang kwamen en de temperatuur met 10 graden gezakt was en de lucht grijs, waren we maar moeilijk op gang te komen.

Na de koffie en al tegen 12:00 uur onze camper uitgestapt om nog wat zaken met receptie te bespreken en toen toch maar richting onze vaste bushalte gelopen. 

Op de route passeren we al een aantal dagen de plaatselijke brandweerkazerne. Deze nagenoeg nieuwe kazerne stond weer met alle rolluiken vol open, vel rood gekleurde brandweerwagens met blinkend chromen bumpers, ladders, alarmbel en alle andere toeters en bellen stonden zodanig opgesteld, dat ze elk moment konden uitrukken. Als Freek dit ziet, gaan zijn ogen glimmen als oude vrijwillige brandweerman. Het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan zeg maar.... 😉

Ik hoor hem nog zeggen “ik zou dit wel eens van dichterbij willen bekijken”, waarop ik spontaan riep “nou, dan doe je dat toch,”. Dit liet hij zich geen 2 keer zeggen en voordat ik er erg in had waren we de weg al overgestoken en stonden we voor de deuren van de kazerne.

Eerst nog enigszins nieuwsgierig naar binnen kijkend, ik ondertussen wat foto’s van al dat blinkend moois  genomen, toen er op dat moment een vrouw de trap af kwam zetten en ons begroette. Wat ons hier naartoe bracht. Wij uitgelegd dat we alles zo indrukwekkend vonden en we nieuwsgierig waren naar deze kazerne en dat Freek zelf bij de vrijwillige brandweer was geweest. De dame, genaamd Cathy,  gaf aan dat zij regelmatig geïnteresseerden van het RV-park op bezoek hadden. Onlangs nog een ex-brandweerman uit Nederland; de plaats was ze even vergeten. 🚨🚒

Ze begon enthousiast te vertellen. Het nieuwe gebouw was officieel in 2015 opgeleverd en vertegenwoordigde de randgemeente rondom Victoria. In het centrum van Victoria waren nog eens 13 divisies om daar toezicht te houden. Deze divisie langs Island Highway waar zij voor werkte bestond uit 8 vaste krachten aangevuld met vrijwilligers tot 36 man sterk die na werktijd altijd stand-by staan. 2 man zijn  altijd ‘s avonds vast op de kazerne. Afgelopen jaar bijvoorbeeld is alleen deze kazerne al zo’n 10.000 keer uitgerukt voor diverse calamiteiten variërend van ongelukken tot branden. Zo vertelde ze nog een tijdje verder.  Je kon merken dat ze passie had voor haar werk. Ze vertelde met zoveel enthousiasme over het vak en  “haar jongens”. Uiteindelijk hebben we haar bedankt voor deze spontane uitleg, afscheid genomen, nog wat foto’s van dichterbij genomen en zijn toen doorgelopen naar de bus.

Daar eenmaal aangekomen was de temperatuur al aardig opgelopen en waren de grijze wolken verruild voor blauwe stukken lucht. Langzaam ging het  vest uit totdat eindelijk bus 14 de hoek omdraaide. Eenmaal ingestapt hadden we besloten om het Royal BC Museum te bezoeken. Dit werd ons aanbevolen door het stel bij de vorige camping. Het zou erg indrukwekkend zijn en als je het kijken moe was kon je een 3D film bekijken in een naastgelegen bioscoop van het museum die een mega groot scherm zou hebben en diverse natuurfilms vertoonde. We waren om, dus in de haven van Victoria maar uit de bus gestapt om van daaruit verder te lopen downtown.

Omdat het inmiddels al dik lunchtijd was geweest en wij vanochtend normale tijd hadden ontbeten, zijn we eerst nog even gestopt bij de Old spaghetti factory, een in oude stijl ingericht restaurant met hoog pluche gehalte, dik roden tapijt, koperen lampen en een zonnig terras. Voor dat laatste hebben we gekozen. Uitkijkend op de achterkant van het museum met totempalen in de achtertuin. Na een kleine lunch hebben we afgerekend en zijn de weg overgestoken op zoek naar de ingang van het museum. Eenmaal binnen gekomen 2 kaartjes besteld (weer krijgt Freek Senioren korting LOL) en kregen we wat uitleg waar te beginnen en dat er naast de vaste stukken een lossen expositie was over de Maya cultuur.

Daar zijn we uiteindelijk begonnen en heb daar, werkelijk waar, onze ogen uitgekeken. Alles was tot in de puntjes verzorgd. De museumstukken die werden getoond werden keurig beschreven met veel uitleg. Daarnaast vaak het originele beeld in miniatuur nagemaakt zodat je het ook nog eens met eigen handen kon voelen en alles werd ook nog eens in braille beschreven. Echt aan alles was gedacht. De Maya’s is zo’n ontzettend hoog beschaafde en fascinerende cultuur geweest. Heel veel dingen hadden zij al honderden jaren geleden zoals de jaartelling (op 2 verschillende manieren)  het schrift en alles werd tot in detail uitgelegd. Zoveel dingen die de Maya’s hebben gebouwd of ontwikkeld waar wij met ons boeren verstand niet bij kunnen. En dat voor een cultuur van honderden voor onze jaartelling! 😉

Daarna volgde in een hele andere zaal de First Natives (of zoals wij Nederlanders dit oneerbiedig noemen “indianen”). In Canada is dit een scheldwoord en spreken ze over “First Nations” of “Natives”. Door alle uitleg, voorwerpen, gebruiksartikelen en foto’s werd de geschiedenis van Canada me hard duidelijk. De First Nations leven hier al honderden jaren en waren als eerste bewoners van dit mooie land één met de natuur en de dieren en bewaarden door middel van jacht, visserij en ook landbouw het evenwicht. Toen eenmaal de immigranten Canada hadden ontdekt was het snel gedaan met de lieve vrede. De “wilden” zoals ze gezien werden werden tot het Christendom gedwongen (ook hier zieltjes winnen), in speciale communes bij elkaar gezet, hun eigen taal en gewoonten werd hun afgepakt en ze waren goedkope arbeidskrachten.

We stonden er als Europeanen weer gekleurd op. De Engelsen hadden een hekel aan Aziaten omdat zij alle werkzaamheden aanpakten tegen laag loon. Europeanen anderzijds deugden niet want zij waren weer geen onderhandelaars. Kortom, de Engelsen voelden zich verheven boven anderen. Daarnaast beproefden duizenden mijnwerkers  hun geluk in British Colombia  na het horen dat daar goud te vinden was. Velen haakten echter na verloop van tijd af door de erbarmelijke weersomstandigheden als regen, modder, vrieskou en uiteindelijk honger, enkele uitzonderingen daargelaten.  Ene Ned Campbell bleek bij Lightning Creek in 1861 in 3 dagen tijd 53 kilo goud te hebben gevonden. De streek Campbell River is later naar hem vernoemd. Zo zijn wel meer namen mij nu een stuk duidelijk geworden, Vancouver bleek vernoemd te zijn naar Kapitein George Vancouver. Een kapitein die in 1729 vanuit Groot Bretagne op missie vertrok naar de Noord-West kust van Noord-Amerika. Hij en zijn bemanning besteedde daar 3 zomers aan landmetingen en om de kust wat nu British Columbia heer, in kaart te brengen.  Ook werd het leven van de mijnwerkers in BC besproken en de dikwijls erbarmelijke omstandigheden. De handel, visserij, (bever)bont voor luxe engels, franse en andere hoeden. 

Na een uur te hebben rondgelopen hielden we een korte pauze door de bios in te lopen en daar een 3D-film te bekijken genaamd “Great bear rainforest”. Met onze 3D-bril op stonden we plotseling midden in een oerbos oog in oog met een bijna witte beer die net wakker werd uit zijn winterslaap. De beer, voorgesteld als Max, werd al jaren op de voet gevolgd door een Native en zijn kleinzoon. Hij bestudeerde zijn hele leven al het gedrag van de beer in zijn natuurlijke habitat en bracht zijn kennis over op zijn kleinzoon van 12 jaar oud. Zo werd je meegnomen in dit verhaal waar Max langzaam wakker werd op zoek naar eten. Eerst begint hij zich te voeden met bessen maar verder in het verhaal zie je de zalmentrek en hoe zij die proberen te vangen. Zeeotters, zeearenden, de zwarte en de Grizzly beer, de trek van de haring die in de Canadese baaien paaien enz. enz. De hele film was in één woord schitterend. Na zo’n 40-45 minuten was het afgelopen.

Weer zijn we het museum ingedoken op zoek naar meer. Een etage lager in het museum was een heel dorp nagebouwd midden 1800 begin 1900  met allerlei winkels en bedrijven uit die tijd. Een hoefsmid, saloon/bar, luxe hotel, treinstation waar je een stoomlocomotief door de ramen van het station voorbij zag komen, een kruiden en parfumwinkel, Chinatown met diverse winkeltjes en zelfs mensenstemmen  én het knorren van een big in een smal donker steegje in China town. Alles was zo echt mogelijk nagemaakt om het gevoel en de sfeer van die tijd te beleven. 

Volgende zaal lag een heus schip van Captain Cook opgesteld waar je, via een houten loopplank het schip kon inlopen.  Geluiden als de scheepsbel, krijsende meeuwen en zeelui op de achtergrond waren ook hier niet gemist. Echt geweldig. We zouden zo kunnen uitvaren op zoek naar nieuwe stukken land.

Al met al hebben we hier 5,5 uur rondgelopen.  Er was ook zoveel  te zien en te beleven. Maar de innerlijke mens begon weer te zeuren. Het bleek al over 20:00 uur. We moesten het museum nu toch echt verlaten wilden we nog wat te eten krijgen. Lang niet alle restaurants in Victoria zijn tot laat open, dus terug naar Johnson Street op zoek naar wat te eten. Eenmaal halverwege zag ik in een zijstraat een Sushi restaurant. Deze bleek open dus zijn we daar naar binnen gegaan. 

Uiteindelijk hebben we hier heerlijk vers gemaakte sushi gegeten vergezeld met de nodig gratis aangeboden koppen groene thee. 

Eenmaal afgerekend zijn we verder doorgelopen tot China town waar bus 14 even later aan kwam rijden. Voor ons doen waren we vandaag erg laat en, anders dan andere dagen, lieten we de stad grotendeels verlicht achter ons voorbij gaan. We hebben vandaag weer genoten!

Morgen onze laatste dag Victoria 😕 en dan zondag weer om 11:00 uur met de ferry vanaf Swartz Bay (Sidney) naar Tsawwassen op het vaste land. 😉