Walvissen spotten met Eagle Eye Adventures 🐳🐬🦅

Gisteravond vroeg het wekkertje gezet. We worden namelijk een half uur voor vertrek verwacht op de pier bij Eagle Eye in Cambell River. Om 10:00 uur hebben we een 6 uur durende tour geboekt om walvissen, orka’s, dolfijnen en tal van andere dieren in het wild te spotten.

De dame van de receptie had ons geadviseerd om vandaag rond 08:00 uur (openingstijd) even langs te lopen. Afhankelijk waar de walvissen zich op dat moment bevonden, kon Eagle Eye ons oppikken van het RV Park (meer en haven ligt immers voor onze camper) of moesten wij naar Campbell River komen.

We waren ook vandaag weer vroeg wakker en na te hebben ontbeten zijn we richting receptie gelopen. Nadat we ons gemeld hadden heeft de dame van de receptie gebeld met Eagle Eye die ons adviseerde om toch maar hun kant op te komen. In de winkel heb ik op aanraden van Freek toch nog maar een knal oranje warme hoody gekocht omdat er geadviseerd was ons vooral warm en in laagjes aan te kleden. Aangezien ik enkel t-shirts en één dunne zomertrui was deze hoody meer dan welkom.

Na ons boeltje te hebben losgekoppeld ging onze route weer over het 5 kilometer lange en onverharde pad terug naar de Highway terug naar Campbell River. Eenmaal aangekomen bleken we veel te vroeg te zijn dus hebben we de benen even gestrekt op de parkeerplaats en ons lopen vergapen aan de enorme grote trucks met blinkend chroom waar onze camper maar bij in het niet viel. 

Rond half 10 hebben we ons netjes gemeld bij de receptie van Eagle Eye. Zou deze instelling van Nederlandse eigenaren zijn met zo’n grote pot Hollandse drop op de balie? 

Na te hebben afgerekend werden we verzocht ons buiten te melden voor het aanmeten van onze pakken. We zouden vandaag samen met nog 4 andere Nederlanders de wateren om Vancouver Island gaan verkennen. De pakken die ons werden overhandigd leken wel astronauten-pakken; zo groot, dik en onhandig om mee rond te lopen. Met het kruis tussen de knieën  en 4 lagen eronder dacht ik dat ik smolt maar dit zou spoedig anders zijn. 

Tegen de verwachting in (dacht nl. dat we met een boot zouden uitvaren) lag er een zodiak voor ons klaar voor vertrek. Onze gids stelde zich voor als Stan. Een stoere vent met veel kennis van zeezoogdieren en andere dieren die hier in het wild leven. Hij loodste de zodiak zonder enige moeite, met een gangetje van zo’n 55 km/u door de wateren speurend naar walvissen of andere zeezoogdieren.

Op gegeven moment stopte hij de zodiak en gaf ons aanwijzingen waar te kijken. Ondertussen uitleggend wat voor soort walvissen we hier konden verwachten. Namelijk niet elk soort vertoond zich hier (meer) of kwamen in een ander deel van het jaar langs. We waren nu op zoek naar Bultrug walvissen (humpbacks). 🐳 Deze walvis bevalt in de wateren van Canada en de jongen wegen rond de 1.000 kg bij geboorte. Iedere dag drinken zij zo’n 600 liter melk bij de moeder en na één jaar zijn de jongen al volledig zelfstandig om zelfstandig verder te trekken.

Zo wist hij ons nog tal van anekdotes te vertellen totdat we in de verte de eerste 2 spuit fonteinen en een een sierlijk stuk rug boven zagen komen. Wat is zo’n beest immens groot en wat zijn wij dan nietig. Een foto maken om dit beest of althans een stukje van dit beest vast te leggen valt niet mee. Allereerst moet je je camera instellingen juist hebben ingesteld (denk aan snelle sluitertijd/meerdere foto’s snel achter elkaar enz.). Vervolgens maar afwachten waar het beest boven water komt en dan op het juiste moment afdrukken in de hoop een glimp van dit prachtige dier vast te leggen. Kortom, een doses geluk is nodig om een foto van dit beest te kunnen overleggen.

Van de misschien wel 50 foto’s die in misschien in nog geen 20 minuten tijd heb geschoten zijn het misschien 1 á 2 foto’s die wel “aardig” zijn. Flink blijven oefenen dus.

Daarna had Stan zijn zodiak weer gestart om weer een nieuwe plek op te zoeken. Dit keer passeerden we een grote rotspartij waar een enorm dikke zeerob in de zon lag te luieren en ons enigszins verveeld, op een afstand aankeek en zich daarna langzaam in zee liet glijden.

Langzaam ging de tocht verder totdat we verschillende vinnen boven water zagen komen en we een school dolfijnen om onze zodiak hadden zwemmen. Wat een speelse dieren zijn dit. 🐬🐬🐬 Jammer dat deze dieren zo dikwijls worden bedreigd door alle plastic en andere afval in zee.

En weer ging de toch verder totdat we midden in een groot open deel stil lagen. De verschillen tussen eb en vloed zijn hier groot. Hele delen van het water hebben een zodanige stroming dat het lijkt alsof je in het afvoerputje van het bad bent beland. Sommige delen zijn één grote en kolkende watermassa en andere delen weer zo glad alsof het ijs lijkt. Stil zonder ook maar een rimpel op het wateroppervlak. Stan wist precies hoe hij moest varen en wees ons omhoog naar een hele vlucht zeearenden 🦅 die boven onze hoofden op zoek waren naar prooi. Dit symbool van Amerika zat in grote aantallen in de naaldbomen die als luciferhoutjes leken af te steken op de hoge stijle rotsen langs dit donkere water. En weer kon ik niet zonder mijn camera.

Rond 13:30 uur was het tijd voor de lunch. Stan gaf aan zo ergens aan te meren waar we onze lunchpakketten in de vorm van kleine koeltasjes overhandigd kregen. Eagle Eye had ons voorzien van heerlijke broodjes, appel, drinken en wat lekkers. Eenmaal uit onze pakken verlost, hebben we alles smakelijk opgegeten. Ondertussen landde er een helikopter 🚁 op het gazon voor ons waar werklui druk bezig waren met de pier te voorzien van nieuwe houten balken. Al met al een vermakelijk uitzicht om nog maar niet te spreken over de kolibries die af en aan vlogen naar hun drinkplek hangend aan een balk van het terras.

Na afloop nog even snel wat lozen 😬🚻 voordat ik mijzelf weer in dat enorme pak moest hijsen. 

En weer ging de tour verder. Zo hebben we die middag de nodige kilometers over water afgelegd en de nodige stops gemaakt op zoek naar meer. Het ultieme plaatje was nl. nog niet geschoten, de staart van een walvis. Bijna de moed opgegeven toen plotseling op zo’n 200 meter afstand 2 vinnen bovenkwamen en ik nog maar net wat foto’s met mijn mobiel heb kunnen schieten.

Stan wist van elke vis wel de naam. Zo was een van de wasvissen ooit aangevallen door een orka en miste één vin. Deze was omgedoopt tot “Zorro”. Waarom was mij niet helemaal duidelijk maar afijn.... kniesoor die hierop let. 😋

Rond 16:15 uur voeren we de haven van Campbell River weer binnen. Voldaan en behoorlijk gekleurd door de zon kwamen we weer aan land en konden we ons eindelijk verlossen van onze pakken. Daar heeft Stan ons nog een uitleg op kaart gegeven welke route we nu precies gevaren hadden. Dat was nog heel wat. We hebben hem na afloop hartelijk bedankt voor deze geweldige en leerzame dag en zo zijn we weer rechtsomkeert huiswaarts gegaan.

Planning was die avond op tijd naar bed te gaan na zo’n dag als deze; rozig van alle zeelucht en de zon. Maar zoals elk plan, was ook deze weer gedoemd te mislukken. Na het avondeten in onze camper, nog even met wat muziek van Timi Yuro op de achtergrond buiten aan de picknick tafel een kop koffie drinken toen we werden aangesproken door onze buurman. Hij stelde zich voor als Peter en wilde van ons weten welke heerlijke muziek wij draaiden. Peter had nog nooit van Timi  Yuro gehoord wat mij enigszins verbaasde gezien dit jaren ‘50/‘60 is en Peter 73 jaar oud bleek. Echt muziek uit zijn tijd en Timi was in die tijd erg bekend onder het Amerikaanse publiek. 

Hoe dan ook, voor ik het wist, was ik muziek voor hem aan het downloaden op de Spotify-app van zijn mobiele telefoon toen zijn vrouw Ann (75 jaar oud) de camper uit kwam zetten. 

Een pittige tante die van dollen hield.m Ze grapte dat zij mijn oranje hoody zo leuk vond staan, die zij overigens ook zelf bleek te hebben. En wilde wel een dansje wagen met Freek op de muziek van Timi toen ze hoorde dat Freek niet van dansen hield, het stel had nl. jaren lang gedanst. Peter bleek een voormalig Nissan-dealer te zijn geweest en had rond zijn pensioengerechtigde leeftijd de hele zaak overgedaan en was nu samen met zijn vrouw aan het genieten. Zij woonden niet ver buiten Campbell River maar waren vaak met de camper op pad. Of wij zin hadden in een slok bij het kampvuur🔥. Zo kwamen de Nanaimo lekkernijen op tafel en wij ons Hollandse stuk kaas.

Die avond hebben we tot laat gezellig gekletst en vreselijk gelachen om de verhalen die zij hadden. Na afloop vroeg ze ons om morgen adressen uit te wisselen voor vertrek.

Zo gingen we die avond laat naar bed. Morgen uiterlijk om 11:30 uur moeten we de camping verlaten.

Tot morgen maar weer! 😉💤💤