Dag 17: Schildpadeiland, GWK en tempel van Uluwatu 🐚🐠🐲

Gisteren (vrijdag dus) hadden wij onze laatste uitje met Putu. Op onze planning stond als eerste Turtle Island en het varen met een bootje met glazen bodem om de vissen te kunnen zien. 🐠🐟🐠

Putu stond ons al, zoals gewoonlijk, op te wachten. We hadden 10.00 uur afgesproken maar zoals altijd is hij vroeg. Het verkeer was weer erg druk en langzaam maar zeker reden we naar de zuid-oostkant van het eiland.

Wat wij nog niet wisten is dat hier een tolweg is aangelegd die wordt gedragen door een brug die zich uitstrekt over de Golf van Benoa. Deze snelweg  gebouwd in 2013 met een lengte van 12,7 km, beter bekend onder de naam Bali Mandara Tolroad, verbindt de stad Denpasar en South Kuta, Badung Regency, Nusa Dua en de internationale luchthaven Ngurah Rai. Eindelijk gescheiden rijbanen waardoor we geen hinder ondervonden van de duizenden scooters waardoor de rit wat sneller ging. 

Eenmaal bij Nusa Dua aangekomen parkeerde Putu zijn Toyota op de parkeerplaats  bij één van de vele strandtentjes. Deze omgeving staat bekend om de Glass boats zoals ze het hier noemen en de diverse watersporten zoals snorkelen, duiken,windsurfen, enz. en uiteraard Turtle Island waar wij voor kwamen. Na te zijn uitgestapt liepen we tussen een vies gangenstelsel van verkleedhokjes, wc's 🥴 en het één of ander keukentje door naar de kant van het strand. Daar stonden een rij tafeltjes en plastic stoeltjes in het zand geprikt en kwam een man op ons afgelopen met een kaart met alle reserverings-mogelijkheden. Wij wilden enkel schildpadden bekijken en de glazen boot om de vissen te zien. Kosten p.p. 700.000 IDR. We wisten even niet goed of we dit wel goed hadden gehoord... 🙄😵 Omgerekend was dit ruim 42 euro per persoon. Dit zijn Europese prijzen en niet bepaald voor Bali bij deze vieze schamele hut. We keken elkaar eens aan van "wat zullen we doen" maar uiteindelijk hebben we samen besloten er toch voor te gaan. We hadden immers de rit niet voor niets gemaakt en wie weet is het wel de moeite waard. Na te hebben afgerekend kregen we ieder een zakje met een witte boterham in ons hand gedrukt om de vissen mee te voeren. 

We hadden Putu mee gevraagd aan boord die eerst nog beleefd afsloeg maar we uiteindelijk toch zo ver hadden gekregen om mee te gaan en zo vertrokken we met zijn drieën de zee op. Na verloop van tijd werd de boot stil gelegd en zagen we hele scholen zwart-gele vissen om onze boot die gretig toehapten als we kleine stukjes brood over boord gooiden.  Even later kwamen ook pappegaaievissen bij de school zwart-gele visjes zwemmen. Erg leuk om te zien en te voeren. Het verbaasde ons overigens dat de zee hier nog zo ver uit de kust redelijk ondiep was. De motor werd weer gestart en verder ging onze tocht naar Schildpad eiland waar de boot een klein stukje uit de kust aanmeerde. Op onze blote voeten waadden we door het water richting strand waar een gids ons al opwachtte. Hij liep ons voor om ons de diverse slecht ondehouden basins te laten zien waar enkele zielige schildpadden in dreven met borden met uitleg daarboven. Verder op het terrein stond een soort van overkapping midden in een grote modderpoel wat een open verbinding was met de zee en dus door eb en vloed beïnvloed wordt. Daar lagen zo'n 30 schildpadden in de modder, hongerig in afwachting van een hand zeewier. Volgens de gids was de oudste schildpad al 120 jaar en kunnen ze wel een paar honderd jaar worden. Deze 30 schildpadden aten per dag 15 manden zeewier. Ook zouden de schildpadden hier hun eieren leggen die zij weer zouden laten uitkomen en nadat de schildpadjes groot genoeg waren, uitzetten in zee. Ik weet niet in hoeverre dit allemaal waarheid is mede ook na het zien van de rest van alle andere zielige diersoorten. 

Vol trots liet hij ons een vies hok zien met daarin een pyton 🐍 waarvan de bek was dichtgebonden. Hij zou volgens de gids heel gevaarlijk zijn. Toen Freek aangaf zelf een pyton te hebben gehad maar dat ze niet bijten omdat het een wurgslang is, en als hij goed te eten krijgt een bek dicht binden enkel dierenleed is, lachte de man een beetje schaapachtig en liep weer verder. Of we misschien op de foto wilden met een grote toekan. Ik geloof niet dat hij ons bezoek aan dit eiland goed had ingeschat. We zijn niet dat type toerist wat voor elk bedrag met dieren op onze schouders gefotografeerd wil worden dus... no thanks. Langzaam maar zeker verloor de gids zijn interesse in ons. Aan ons viel niet veel te verdienen behalve dan de entree.  Na nog wat water te hebben gekocht zijn we weer de boot ingestapt en voeren we weer terug naar Nusa Dua. Dit was de grootste geldverspilling van onze vakantie. 

Onze volgende stop was op een kwartiertje rijden van het vliegveld van Denpasar. Het GWK en nee, het is niet het plaatselijke Grens Wisselkantoor maar het culturele park Garuda Wisnu Kencana. 🐲De iconische bezienswaardigheid van Bali met het grootste standbeeld van Indonesië. Je kunt dit standbeeld bijna niet missen want over de tolweg zie je het al van verre staan. Dit beeld is maar liefst 121 meter hoog en is daarmee hoger dan het Empire Statebuilding in New York. 

Dit beeld is de Hindoeïstische god Vishnoe die de mythische vogel Garoeda berijdt. Er is 25 jaar gewerkt aan dit beeld, die 15 miljoen euro kostte. Het is het grootste beeld van Indonesië en moet wereldwijd alleen Boeddhabeelden in Myanmar (130 meter) en China (153 meter) laten voorgaan. Het beeld hier op Bali is zelfs 30 meter hoger dan het Vrijheidsbeeld. GWK mag dan enkele meters korter zijn dan de andere reuzen, het is wel aanmerkelijk breder. De spanwijdte van de vogel is maar liefst 60 meter. 

Dit leek ons een veel interessanter uitje dan de vorige en met een entree van "maar" 300.000 IDR (ca. 18 euro) per persoon incl. rondleiding met gids door het beeld heen, was dit een peanut bedrag vergeleken met het vorige. 

Het terrein met zijn park en tuinen, amfitheater met Balinese dansers en het Vishnoe beeld zelf was het geld meer dan waard. Prachtig onderhouden, gratis treintje wat af en aan reed van parkeerterrein tot aan de ingang van het park en de rondleiding door het beeld zelf waren meer dan indrukwekkend. Binnen verplaatsten we ons met een lift door het beeld omhoog en kregen we op elke verdieping uitleg over het ontstaan van dit beeld. Hoe het was gemaakt, welke mensen en hoeveel personen eraan gewerkt hadden, hoe de onderdelen stuk voor stuk van het eiland Java waren overgebracht naar Bali om het uiteindelijk daar weer preciesieus stukje bij beetje op te bouwen tot wat het nu is. zeer indrukwekkend monnikenwerk. Ook stonden we binnenin het beeld op glazen vloeren waar we meer dan 80 meter naar beneden keken. Na onze rondleiding hebben we nog een eindje gewandeld door de imposante rotsblokken die er op dit terrein liggen en na afloop een lekker ijsje gegeten alvorens we weer het treintje namen terug naar het parkeerterrein.

Onze volgende stop zou de zeetempel zijn bij Uluwatu maar alvorens het zover was, werd het eens tijd voor de innerlijke mens. Omdat we vandaag later waren gestart dan andere keren, was ook onze lunch een stuk verlaat en liep meer in de richting van avondeten. Rond vieren schoven we aan tafel en bestelden we onze lunch. Vergezeld met een gezond sapje van wortel/appel/citroen en gember hebben we heerlijk geluncht. 

Onze laatste stop was de zeetempel met zijn apen. 🐒🐒We werden van tevoren gewaarschuwd voor deze brutale rakkers voor alle losse bezittingen als hoeden/petten, mobiele telefoons, brillen enz. Deze langstaart makaken zijn een stuk brutaler en kunnen agressiever zijn dan in monkey forest en voor je het weet hebben ze een bril te pakken die je niet eerder terug krijgt dan dat je ze eten daarvoor in ruil geeft.  Ze laten dan bij het aangeven van bijv. een banaan de bril vallen en rennen er snel mee vandoor. Zo hebben we met eigen ogen kunnen zien hoe een makaak een bril volledig vernielde door de bril aan alle kanten door zijn poten te laten gaan, in zijn mond te steken en de poten eraf brak. Hoe ga je dit uitleggen bij je verzekeraar... 🤣🤣🤣

Voordat we entreegeld betaalden (50.000 IDR p.p.)  moesten we een Sarong om als we met blote benen liepen en omdat we het tempelterrein zouden betreden. Hilarisch hoe Freek aan het worstelen was met zijn paarse omslagdoek waar hij regelmatig op stapte. Langs het tuinpad liepen we om de tempel heen over de muren uitkijkend op zee. Daar was het uitkijken geblazen want de makaken waren nooit ver weg en ik had weinig zin om te moeten onderhandelen met een aap om mijn telefoon terug te krijgen wanneer ik foto's van zonsondergang wilde maken. Het uitzicht is hier echt betoverend mooi met zijn hoge rotsen begroeid met allerlei planten en bloemen en de zon die langzaamaan in zee zakte en de zee oranjerood kleurde. Hier hebben we nog enige tijd rondgelopen en de apen op enig eerbiedige afstand gadegeslagen. Lachend om de kleintjes die brutaal de ouderen plaagden en zich slingerend door de bomen naar beneden lieten vallen en dan hard weg renden. 

Moe maar heel voldaan zijn we terug gewandeld naar het parkeerterrein en op de weg terug kregen we nog de slappe lach om een toeriste die kennelijk wat fruit had gegeven aan een aap en nu een hele horde achter haar aankreeg waardoor ze gillend in de rondte liep. 

Eenmaal in de auto gestapt was het al weer zes uur en ook al is de afstand van Uluwatu naar Kuta niet mega ver, het verkeer (zucht) zit weer eens tegen en heeft de rit ons ruim 1,5 uur gekost alvorens we weer het parkeerterrein van Legian Beach Hotel opdraaien.

Hier hebben we uitgebreid afscheid genomen en Putu bedankt dat hij ons weer veilig het hele eiland heeft rondgereden en ons weer van alles heeft laten zien. Hij bedankte ons wel 3x dat hij ons heeft mogen rijden en of ik de groeten wilde doen aan Wendy (bij deze). Morgen zou hij met zijn gezin afreizen naar Noord-Bali om dit weekend een ceremonie bij te wonen. 

Zo namen we afscheid van elkaar. Hopelijk zie ik deze vriend nog eens in een toekomstige vakantie of kan ik hem van harte aanbevelen bij anderen. Die avond hadden we geen trek meer in eten maar hebben er enkel een ijskoffie in de tuin van het hotel genomen om vervolgens eens de tussentijdse rekening bij de receptie op te vragen. Waarom... omdat pinnen bij een ATM hier op dit eiland rampzalig is. Je kunt meestal maar 1.500.000 IDR (kleine 100 euro) per dag pinnen en als je heel veel mazzel hebt 2.500.000 IDR. Daarna zijn we doorgelopen naar de kamer en hebben we voor de rest van de avond lekker niks meer gedaan dan alleen maar lezen. 

Vandaag strand.... 🏖