Herkansing Jamie's Whale Watching

Vanochtend weer vroeg op want we hadden gisteren geen afzegging gehad. Dit zou dus betekenen dat we om 08:30 uur mee mogen op de boot om nogmaals een poging te wagen de walvissen en andere dieren te zien. Het weer zag er vandaag veel beter uit. Het water was veel kalmer dus de kans dat we vandaag de zee op gingen was beduidend groter. Omdat Freek vroeg wilde vertrekken, stonden we om 07:40 uur al voor de deur en zijn we maar vast naar binnen gelopen om in te checken. We zouden om half 9 verzamelen bij de boot en eerst de nodige veiligheidsinstructies krijgen voordat we zouden uitvaren. De schipper stelde zicht voor als Keith en gaf ons uitleg we onze veiligheidsvesten moesten dragen en hoe deze konden worden opgeblazen in een noodgeval, waar de brandblussers waren en de reddingsboten en nog wat van die verplichte instructies en vervolgens voeren we de haven voor een tweede maal uit.

Het water lag er in de vroege ochtendzon zo glad als een spiegel bij maar rondom de bergen was het nog tamelijk heiig. Keith nam de tijd  en liet ons rustig rondkijken maar we mochten niet meer dan 4-man tegelijk op het voordek staan. Mocht iemand tijdens deze vaart zeeziek worden was zijn advies niet in de kajuit te hangen maar was zijn motto "Swollow your pride, go to the side".  

Na een krap uur varen, voeren we op open water langs Long Beach Island waar we de meeste kans zouden maken op walvissen.  Daar zochten deze dieren volgens de kapitein naar voedsel op de bodem. Als zo'n walvis ondergaat, blijft deze zo'n 6-7 minuten onder water om vervolgens bij uitademing met een enorme diepe zucht uit zijn spuitgat weer boven te komen. Je ziet dan ook plotseling een fontein van nevel boven water. Tevens spoelt de walvis al het overtollige zand uit zijn bek, wat hij binnen heeft gekregen tijdens voedsel zoeken op de bodem, en neemt hij een nieuwe hap lucht om vervolgens opnieuw naar de bodem te duiken. Deze vissen zoeken langs deze kust op zo'n slordige 41 ft. diepte (ca. 13 meter) naar grill, kreeftjes en nog meer klein spul. Wel heel bijzonder als je je beseft hoe groot zo'n beest is.

Na een tijdje te hebben gezocht over het water, hoorden we plotseling opgewonden stemmen dat er aan de linker kant van de boot grijze walvissen waren gespot. Iedereen meteen met camera's in de aanslag. Maar..... dat valt niet mee om een goede foto te maken op een bootje dat dobbert als een notendop op de grote oceaan 

want zodra de schipper zijn boot(je) stil legt, weet je niet wat er gebeurd. De boot gaat op en neer en heen en weer. Op het ene moment denk je bij het uitzoomen de walvis in je lens te hebben, om hem vervolgens één fractie later weer kwijt te zijn. Je twijfelt dan of het ligt aan het feit dat de boot weer de diepte in stort, of  dat de walvis een duik de diepte in heeft genomen. Een ware worsteling tegen de krachten van de natuur. Zo zijn we een tijd lang bezig geweest. Het ene moment doken ze links, dan weer recht en zelfs vooraan de boot op. Een Engelse knul Duncken had een enorme teleles op zijn camera en na afloop had hij mij beloofd wat van zijn foto's te mailen bij terugkomst in Engeland. Maar, na wat oefenen is het me toch gelukt om de grijze walvis op de "gevoelige plaat" te krijgen. Dus, met gepaste trots vinden jullie wat foto's terug in mijn blog bij het kopje foto's.

Na verloop van tijd starte de kapitein weer de motor van dit kleine bootje en zijn we weer wat verder gestopt om een groep zee-otters te spotten. Zoals ik gisteren al schreef, worden deze dieren met uitsterven bedreigt vanwege hun pels. Vandaag las ik dat zij 150.000 haren op 1 cm2 huid hebben en het water hun huid niet eens raakt. Deze beesten kennen geen koude en vandaar dat hun huid zo in trek is voor bontjassen. Triest maar waar.

Uiteindelijk moesten we naar ruim 2 uur op zee te zijn geweest weer terug naar de haven van Tofino. De kapitein moest nog een uur varen om weer een nieuwe groep mensen de zee op te nemen. Het was ons vandaag dus eindelijk gelukt om deze schitterende dieren te zien waar we uiteindelijk voor zijn gekomen. Missie geslaagd!!

Nadat we onze reddingsvesten hadden afgedaan en de kapitein en zijn bemanning bedankt hadden, zijn we van boord gegaan en hebben we eerst alle warme kleding in de camper uitgetrokken. Inmiddels was de innerlijke mens toe aan wat voedsel. Zeelucht maakt hongerig.

Aan de overkant van Jamie's zat een aardig restaurant met mooi uitzicht over het water. Daar maar eens lunchen. Na de kaart te hebben bestudeerd, waren we het unaniem met elkaar eens. Het werd een vissoep van heilbot vooraf en een brioche met gerookte zalm, rode ui, bacon en sla als lunchgerecht. De lunch was echt heerlijk. De kok had zichzelf overtroffen. Met name de vissoep, daar hadden we graag het recept van willen weten.

Na te hebben afgerekend zijn we nog even Tofino ingereden. We moesten nl. nog wat dingen halen die op waren en we wilden nog even Tofino bekijken. Ook hier weer veel toeristische winkeltjes en handgemaakte spullen van de "First Nations", leuk maar erg duur.

Uiteindelijk zijn we met een volle tas boodschappen de camper weer ingestapt en zijn we Tofino uitgereden op zoek naar een camping, voordat alles weer zou zijn volgeboekt (want zijn dit nu vaker tegenkomen). Uiteindelijk hebben we weer voor 1 nacht geboekt op MacKenzie Beach Resort.

De wifi is hier naadje trouwens. Mijn blog dus morgen maar ergens anders posten.

Nu naar bed, maar ik hoop dat ik kan slapen. Er zitten naast ons een groep jongelui, die het niet zo nauw nemen met het geluid. Wellicht oordoppen?

Tot morgen maar weer......