Dag 14: Dolfijnen spotten, waterval en Tanah Lot🐬🎋

De wekker liep vanochtend al om 05.00 uur af. Buiten was het nog pikke donker. Even wakker worden want tjeemig, dit is lang geleden dat we zo vroeg uit de veren moesten. Snel uit bed, even gedoucht om wakker te worden en aangekleed. Vervolgens Freek wakker gemaakt en terwijl ik de laatste spullen aan het pakken ben hoor ik Lilli in de tuin aanslaan en voetstappen dichterbij komen. Putu vraagt zachtjes of we al wakker waren omdat hij bang was dat we dwars door de wekker zouden heen slapen maar we zijn bijna klaar.  Ontbijt slaan we op dit tijdstip nog maar even over. Doen we wel als we weer terug zijn.

Op het moment dat we de tuin op onze tenen uit willen sluipen om niemand wakker te maken gaat het raam plotseling open en wenst Mr. Win ons veel plezier bij het spotten van dolfijnen. Hij overhandigt ons ieder een flesje water voor het geval we op zee dorst zouden krijgen want hydrateren moet volgens hem. 💧💧

Even later zitten we al in de auto en rijden we richting het strand. Nadat Putude plek gevonden heeft parkeert hij de auto. Tussen wat mager uitgevallen scharrelende kippetjes op het voorerf liep een haan en kraaide naar lieve lust. Het achtererf keek uit op zee en een aantal mannen waren al bezig met hun bootjes. Of we koffie of thee wilden. Graag! Putu, Freek en ik gingen zitten aan een klein tafeltje bij de waterkant en uitkijkend over zee dronken we onze koffie met daarbij wat vers gebakken banaan (Pisang goreng). Eenmaal afgerekend voor 2 personen (500.000 IDR zo'n 30 euro) werd het tijd om te vertrekken. Een rode omgekeerde cola-krat werd in het zee gezet en diende als opstapje om in de hoge smalle katamaranboot te klimmen. Daar gingen we dan. Het was nog pikke donker toen we aankwamen maar langzaam aan werd het lichter. Het zonnetje kwam op. Steeds verder en verder voer de boot uit de kust en steeds kleiner en kleiner werd het land wat we achter ons lieten. Eerst was het water nog redelijk vlak en rustig maar verder op zee begon de boot steeds meer te deinen. Links en rechts van ons kwamen meerdere bootjes aangevaren allemaal op zoek naar hetzelfde. De motor werd stilgelegd om zo nog geconcentreerder het water af te turen. Plotseling hoor ik Putu enthousiast roepen "kijk, kijk daar... een dolfijn!" en wijst een richting op. Wij kijken maar zien niks totdat ik plotseling maar liefst vier dolfijnen uit het water zie springen en al tuimelend weer met een sierlijke boog onderdoken. Fantastisch!

Zo hebben we een uur lang het water afgezocht naar deze prachtige zoogdieren. Ik heb getracht de nodige dolfijnen met mijn mobiel vast te leggen, wat overigens niet meevalt want als je ze spot in een fractie van één seconde zijn ze al weer onder om vervolgens ergens anders weer boven te komen. Plotseling ia het stil rond 07.00 uur en het lijkt wel of ze allemaal verdwenen zijn. De show is afgelopen. Onze gids geeft aan dat de dolfijnen na een uur verder in zee trekken op zoek naar voedsel. Ik heb me nooit beseft dat dolfijnen een bepaald vast ritme hebben maar we kunnen niet zeggen dat we ze niet gezien hebben. De boot maakte rechtsomkeerd terug naar land. Ik was verbaasd hoe lang het nog duurde voordat we weer terug waren. We bleken  volgens Putu wel zo'n 30 km onopgemerkt uit de kust te zijn gevaren en hadden nu wind tegen. Het water was helder en je zag stukken koraal en tropische visjes op de bodem.

Eenmaal terug aan land zijn we terug gereden naar ons appartement om de laatste spulletjes bij elkaar te pakken voor vertrek en Mr. Win en de tuinman nog even gedag te zeggen. Als aandenken aan dit leuke moment hebben er nog wat groepsfoto's gemaakt en Mr. Win drukt ons op het hart een volgende keer wat langer te blijven en of we nog een review wilden schrijven. Komt helemaal goed. 👍🏼

Na afscheid te hebben genomen en nog een laatste aai over Lilli en Molli's lieve kopjes zijn we weer ingestapt om verder te rijden richting Kuta. Putu had nog wat tussenstops voor ons in petto. Onze weg leidde ons door schitterend groen en bergachtig gebied, langs kleine dorpjes met nog meer tempeltje om uiteindelijk te stoppen bij Hotspring Banjar. 

Het is een prachtige warmwaterbron in een weelderige jungletuin en wordt vanwege de noordelijke ligging niet zo vaak bezocht door toeristen. Omdat Bali bezaaid is met vulkanen zijn deze heetwaterbronnen gevuld met warm en zwavelhoudend water van zo'n 38 graden. Hier hebben we uiteindelijk ontbeten met een simpele omelet en een heerlijke ijskoffie uitkijkend over deze schitterende baden. De twee belangrijkste zwembaden zijn versierd met uit steen gesneden Naga-sculpturen die water in de zwembaden spuwen.

 Deze Naga's worden in de Hindoeïstische mythologie vaak geassocieerd met water en bronnen en worden beschouwd als beschermers van verborgen schatten.

Na het ontbijt zijn we weer langzaam terug gewandeld langs, ook hier weer, de vele kraampjes waar vriendelijke mensen proberen hun sarongs, bamboe spulletjes enz. aan ons te slijten. Maar goed dat ik zonet mijn laatste geld had uitgegeven om niet in de verlijding te komen want met name de stoffen zijn hier erg mooi. 

Eenmaal ingestapt ging onze roadtrip steeds verder omhoog. De wegen op Bali zijn doorgaans zo smal en druk dat je op de meeste plaatsen slechts een snelheid van 40 km/uur kunt halen als je veilig wilt blijven, dus het reizen van een kleine afstand kost, zoals je je wel kunt voorstellen, erg veel tijd. We waren onderweg echter gefascineerd door het groene en met mist bedekte landschap totdat Putu ons voorstelde even te stoppen om van het uitzicht te genieten en wat foto's te maken. 

Putu stelde voor om als volgende stop de jungle-waterval Munduk, Tanah Barak te bezoeken. Alles wat Putu tot op heden heeft voorgesteld is een groot succes, dus wij zijn voor!

De weg slingerde zich verder omhoog tussen dichte jungle bomen afgewisseld met stijlen rotsen totdat Putu zijn auto parkeerde naar een plaatselijk café. Naast het café liep de heuvel steil af, waardoor een wijds uitzicht ontstond over de valleien en bergen van de Bedugul-regio van Bali, met breedbladige palmen die uit de steil beboste helling aan de rand van het perceel reiken. Aan de overkant van de straat liep een smal, onregelmatig geplaveid pad door het dichte groen van de jungle, met een schuin bord net boven de heuvel, compleet met "Welkom bij de waterval" en een grote pijl, die de weg naar het bos wees. Freek en ik liepen naar binnen. Het pad kronkelde door het tropische bos en liep bergafwaarts door grote groene planten afgewisseld met de meest vreemde exotische planten, bloemen en vruchten. We zagen cacaobomen, kruidnagelboom (voor kruidnagel en kretek sigaret), vanilleplanten en ook hier weer Jackfruit (Nangka) en verder teveel om op te noemen. Ik geloof werkelijk dat als je geen geld zou hebben, nog niet omkomt van de honger op dit eiland. Zoveel groeit er in de natuur.

Om onze wandeling verder voort te zetten moesten we eerst langs een tolhuisje waar we voor 20.000 IDR per persoon (zo'n 1,20 p.p.) een kaartje kochten. En verder ging onze wandeling naar beneden langs een paar kraampjes waar de lokale bevolking verschillende kruiden en specerijen probeerden te verkopen aan de toerist.

Uiteindelijk monde onze wandeling van zo'n 1,5 km onder dit hoge bladerdak uit bij verschillende bamboe bruggetjes waarvan één uitmonde bij een enorme waterval, de Tanah Barak, die met enorm geweld uit de rotsen zo'n 23 meter naar beneden denderde. Het water veroorzaakte een frisse en verkoelende wind.

Verschillende plantensoorten kwamen hier door de vochtige atmosfeer prima aan hun trekken en groeien dan ook weelderig op de rotsen. We hebben hier een tijd lang rondgelopen en foto's gemaakt om uiteindelijk weer terug naar boven te lopen. Dit was een behoorlijke klim bij deze temperaturen en luchtvochtigheid. We kwamen dan ook bezweet en met bibber knieën boven. Blij dat we eindelijk weer in de auto konden zitten met de airco aan.

Onze volgende stop was Tanah Lot. Toeristisch en nogal druk bezocht, maar als we er toch langs zouden rijden moet Freek ook dit hebben gezien. Deze tempel is een van de meest gefotografeerde tempels van Bali en voor de locals is de Pura Tanah Lot één van de belangrijkste ‘zee-vererende’ tempels in Indonesië. Deze tempel staat op een rots midden in zee. 

Het getij speelt een grote rol bij deze tempel. Bij hoog water is de tempel compleet omringd door water wat het een spectaculair en mysterieus aanzicht geeft. Bij eb kan je nog een slok heilig water nemen, ook wel ‘air suci’ genoemd. Hier moet je overigens wel voor betalen. Je kan overigens niet zomaar de tempel in. Vanwege de heilige status van de tempel mogen alleen gelovigen de tempel bezoeken.

Nadat we rond de tempel hebben gelopen en de nodige foto's weer hebben geschoten zijn we langs een smal pad naar boven gelopen waar ook hier weer verschillende winkeltjes hun waren proberen te slijten. Een winkeltje herkende ik nog van 2018. Het Luwak winkeltje dat enkel Luwak koffie schonk of koffiebonen verkocht. Hier liggen ook een aantal Luwaks lui en slaperig in de zon en hangen er een aantal vleermuizen onderste boven te slapen totdat het donker is. Freek had nog niet eerder Luwak koffie gedronken en wilde het toch eens proberen. Omdat het proces naar Luwak koffie zo arbeidsintensief is, kost een bak Luwak koffie zo'n 50.000 IDR (3 euro) wat voor de Balinees erg duur is. Freek vond de koffie lekker pittig en zeker goed te drinken.

Na te hebben afgerekend zijn we nog een eindje doorgelopen en neergestreken bij een andere tent die een prachtig uitzicht gaf over Tanah Lot en de achterliggende zee. Daar hebben we nog wat gedronkelen en genoten van wat bananen chips.

Dit was , na alles wat we vandaag hadden gezien, wel weer mooi geweest. We verlangden weer terug naar onze hotelkamer, een douche, schone kleren, voetjes omhoog en effe helemaal niks.

De rit naar huis duurde nog een hele tijd. Richting Legian/Kuta werd het verkeer alsmaar drukker en drukker en soms was er geen doorkomen aan. De zon ging al langzaam onder en uiteindelijk vlak bij ons hotel aangekomen heeft Putu ons op de hoek van de straat afgezet. vrijdag zien we elkaar weer om 10.00 uur.

We waren blij weer terug te zijn met al onze nieuwe indrukken. Thuis aangekomen eerst de koffer uitgepakt en lekker gedoucht. Na afloop nog een hapje gegeten en ergens nog wat gedronken. Op de weg terug naar ons hotel klonk er vanuit een bar heerlijke live Rockabilly muziek van de Stray Cats over straat. Reuze gaaf en erg gezellig.  Mensen waren aan het dansen dus dit nog een half uurtje meegepakt maar uiteindelijk toch maar opgestapt. We waren bek af na zo'n lange dag.

Morgen effe helemaal niks...