Farmlife en Greer Creek Falls

Onze eerste week is omgevlogen en ik realiseer me dat dit alles veel te snel gaat. 

Vanochtend maar eens "uitgeslapen" omdat gisteren, vooral voor Freek, toch wel een erg vermoeiende dag was. De hele dag geconcentreerd rijden met:

1. zo'n grote camper (ca. 7.500 kg)
2. onbekend terrein en
3. Geen bijrijder die je zo nu en dan afwisselt

Zowaar een ruk gemaakt tot 09:00 uur en voor de verandering eens niet om 06:00 uur (kantoortijden zitten zo in mijn biologisch ritme). Dat betekent dus, dat we langzaam aan echt uitrusten. Eerst maar eens mijn benen over de rand van het bed. Brrr... koud. Kachel opgezocht en aangezet, radio aan (weinig radiostations, en als ze er zijn, veel reclames en actueel... de provinciale verkiezingen wat momenteel veel locals bezig houdt) en vervolgens ontbijt gemaakt.

Nadat iedereen klaar was maar weer eens onze charmante ANWB-stappers opgezocht, hier zeker niet misplaatst, en richting de boerderij gelopen.

Willem was thuis. Ankie was inmiddels werken. Met Willem gezellig koffie gedronken, oude schoolherinneringen opgehaald en verder gezellig bijgekletst. 

Na afloop moest Willem nog wat lammeren verplaatsen en voederen toen hij plots weer binnenkwam met de mededeling dat één van de ooien begon te lammeren en of we wilden komen kijken. Wat een stomme vraag.... natuurlijk wilden wij dit wel meemaken! Echt super!

Het hele tafereel was zo aandoenlijk. Deze ooi had al een jong maar was nog drachtig van een tweede, en dus wat kleiner jong. De honden liepen er vrolijk omheen te dartelen en een ander schaap kwam ook nieuwsgierig een kijkje nemen. Op moment dat zo'n ooi moet bevallen, maakt het beest zo'n ander geluid, dan dat je normaal van een schaap gewend bent. Binnen 10-15 minuten wat het jong geboren en lag het nat en hulpeloos op de grond. De moeder begon het direct schoon te likken en Willem checkte nog of het ooi nog genoeg melk had om het jong te voeden. Het ooi gaf onmiddellijk biest af, en dus een teken dat het wel goed zat met de voeding voor de 2 lammeren.

Rond de middag kwam Ankie thuis voor de lunch. Die middag had ze vrij genomen om ons Greer Creek Falls te laten zien. Eerst samen geluncht, de camera's en de honden bij elkaar geraapt, en toen de auto in op weg naar deze nieuwe plek.

Na een eindje rijden langs landerijen en een leefgemeente van de "First Nations" (de oorspronkelijke bewoners van Canada) uiteindelijk onze plek bereikt. In het begin zagen we vooral een troosteloos afgebrand bos (Canada wordt ieder jaar geplaagd door vele bosbranden) en er lag dan ook veel omgevallen en verbrande bomen. Maar de natuur hersteld zich snel. Hoe verder we liepen de groener de bomen. Waar we iets minder op hadden gerekend was het enorm drassige pad met nog veel stukken half ontdooid ijs en veel mos. Hier en daar lagen wederom houten vlonders om het lopen enigszins te vergemakkelijken. Je moest goed uitkijken waar je liep tot op gegeven moment Ankie een misstap maakte en tot haar enkel wegzakte in de modder. Hoop gelach.... tja, dat hoorde er nu eenmaal bij.

De weg slingerde steeds verder omhoog door het bos en de honden renden van achteren naar voren en weer terug om te kijken waar we nu toch bleven. Plotseling kwamen we een jong stel tegen die ons groette en met Ankie begonnen te praten. De Canadezen zijn hier allemaal in voor een praatje en zijn al snel nieuwsgierig waar jij als "niet local" vandaan komt. Deze twee waren "First Nations" of ook wel "Natives" genoemd. Hij stelde zich voor als Adrian en zij als Destany (voor de leek: "Natives" zijn Indianen maar het engels woord "Indians", heb ik me laten vertellen, is hier discriminerend bedoeld en dus niet gepast).

Of wij het leuk vonden of zij een eindje met ons mee mochten lopen. Ja hoor geen probleem. Zo zijn ze tot aan de waterval met ons opgelopen en hebben we een tijdje met ze gekletst. 

Wat wel een heel vreemde gewaarwording was, was dat Destany met een groot jachtgeweer op haar rug aan de wandel was. Voor het geval ze op hun weg een bepaald soort vogel (Stupid birds) tegen zouden komen. Deze schoten ze dan om mee te nemen naar huis. Zou erg lekker zijn en smaken naar kip. 

Na bij de waterval afscheid te hebben genomen en wat foto's te hebben gemaakt, zijn we de brug bij de waterval overgestoken (weer een douche ) en zo nog een stuk verder naar boven gewandeld. Boven aangekomen hebben we een tijd lang genoten van het schitterende uitzicht en zijn we vervolgens weer omgedraaid. Langzaamaan begon het te regenen en "Mr. Freckles" (de hond van Ank en Willem) was nergens te bekennen. Na veel geroep en gezoek kwam het beest weer doodleuk aangelopen. Toch maar aan de riem voor het geval we hem weer kwijt zouden zijn.

Na zo'n 5-6 kilometer wandelen eindelijk de parkeerplaats weer gevonden en snel de auto in.

Eenmaal thuis aangekomen afscheid genomen van Ankie en terug na onze camper. Vanavond maar eens ons eigen potje koken. Er lag nog wat ontdooid in onze koelkast en dat moest nu toch echt op. We zouden vanavond nog wel even een bakkie komen doen.

Helaas, het komt nu met bakken uit de lucht (weer modder) en hebben we dus maar unaniem besloten om in de camper te blijven. Astrid en Freek wilden wel wat gaan lezen. Ja ja.... beiden bekijken nu de binnenkant van hun ogen.

Morgen weer een dag.