Richting Vanderhoof

Vandaag vroeg opgestaan. Eerst ontbeten, snel wat kleding aangeschoten, Astrid de camper uitgeveegd en toen met de camper richting recycling-perron gereden om weer het nodige te lozen en te vullen. Dit begint al aardig in ons systeem te zitten.

Vervolgens nog een paar honderd meter doorrijden naar de douches voordat we zouden vertrekken.

Lekker, want alles stonk nog naar rook naar het kampvuur van de avond ervoor. Astrid en ik de dames wasruimtes ingedoken, staan we nog geen 3 minuten onder een lekker warme douche, gaat het licht in eens uit en veranderd de eerst zo warme douche ineens in een ijs en ijskoude douche. Brrrrr.... daar sta je dan, half ingezeept en je hoofd nog in de shampoo. Probeer dan maar eens je haar uit te spoelen bij zo'n 5 graden.  Brain freeze!!

We hebben nog nooit zo snel gedoucht en zaten binnen 8 minuten weer aangekleed en wel in onze camper. 

Het weer vandaag was minder, maar prima om te rijden. Eerst route 16 gepakt die vervolgens zou overgaan in route 97.

Na een aantal uren te hebben gereden zag Freek in eens een beer langs de kant van de weg.  Als een malle in de remmen om langs de kant van de weg te stoppen (wat uiteraard niet mag, maar wij als stomme toerist niet willen begrijpen) om zo dit "natuurwonder" eens van dichterbij te bekijken en uiteraard nog meer nieuwe plaatjes te schieten. Zien we tot ons grote verbazing dat het niet 1 maar 4 beren zijn. Moeder met 3 jongen (cups)!

Geweldig om dit nu zelf mee te maken, na alle verhalen die wij gelezen hadden op ons reis forum. Astrid heeft de nodige foto's genomen en de beren scharrelden ondertussen ongestoord verder op zoek naar voedsel.

Eenmaal alles gezien te hebben, weer een aantal uren doorgereden en ondertussen een tijdzone overschreden. In Alberta hadden we namelijk 8 uur tijdverschil met Nederland, maar in British Colombia is dit verschil 9 uur Yes, dus 1 uur langer vakantie.

Astrid wist ons te vertellen dat ze ooit met Ankie en hun dochter Fenna het Ancient Forest had bezocht op weg van Edmonton naar Vanderhoof. Een imposant oerbos met kolossale bomen. Hier zou zij dolgraag nog eens willen stoppen om het ons te laten zien. Probleem was echter, dat dit nergens op de kaart stond aangegeven. Bij toeval reden we daar langs en zijn toen direct gestopt.

Het weer was miezerig maar dat maakte de wandeling door dit bos met gigantische bomen alleen maar mooier. Het pad slingerde langzaam maar zeker omhoog en was hier en daar met houten pallets in de vorm van trappen aangelegd. Achteraf kregen we te horen dat dit door vrijwilligers was gedaan. De ene boom was nog hoger dan de andere en hoe hoger we liepen, des te dikker de bomen. De bomen waren wel zo gigantisch dat we bij een van deze omgevallen bomen een foto hebben gemaakt tegen de achtergrond van zijn wortels en we in het niets vielen tegen deze massale kluwen van wortels. Tussen dit alles door stonden prachtige gele bloemen, die ik als foto in mijn blog zal bijvoegen om een indruk te geven. Uiteindelijk eindigde het pad bovenaan in een gigantische waterval midden in dit oude bos. Astrid had niets teveel gezegd en we waren daarom blij dat we halverwege deze rit even waren gestopt.

Eenmaal terug op de parkeerplaats het laatste stuk afgelegd via Prince George, waar we eerst nog even getankt hebben, en vervolgens doorgereden naar Vanderhoof. Hier was het landschap totaal anders als in het bosrijke Rockie Mountains. Laag struikgewas wisselde zich af met landerijen, stoffige wegen en nog veel stoffigere auto's. Je kon zien dat dit gebied een lange, modderige winter achter de rug had en nog herstellende was van deze lange koude maar vooral natte winter. Overal modder en kuilen. Eenmaal de afslag na Mapes Road gevonden te hebben (Astrid's oude adres) bleek deze afgesloten. Hoe nu verder?

Eerst maar doorgereden naar het centrum, daar nog wat boodschappen gedaan en dan maar weer eens bellen. Volgens Willem zou het geen probleem moeten zijn. Uitleg gekregen hoe te rijden en kamperen in Vanderhoof was onzin (camping bleek overigens gestopt) wij konden gewoon bij hun op het land. Wij dus weer rechtsomkeert, terug naar Mapes Road, waar inmiddels de wegafzetting verdwenen bleek te zijn. Door heel langzaam te rijden over deze onverharde weg en wat gaten en kuilen te vermijden, werden we uiteindelijk onder luid geblaf verwelkomd door een 4-tal honden.

Freek had inmiddels een mooi plekje op een wat minder stuk drassige grond gevonden en heeft de camper toen zo goed en zo kwaad als het ging, enigszins schuin, geparkeerd.

Het was zo'n leuk gezicht hoe de honden op Astrid reageerden toen zij de camper uitstapte en hun namen riep. Ze herkende haar (stem) direct en begonnen als een gek te kwispelen, blaffen en te rennen. Ik verbaas me daar telkens weer over hoe honden mensen (ook na jaren nog) herkennen.

Ankie kwam aangelopen en verwelkomde ons hartelijk. Zo leuk om elkaar na ruim 1,5 jaar weer eens te zien. Na wat kletsen en de camper te hebben bekeken, mee naar de boerderij gelopen waar nog veel meer honden, katten en een kuiken binnen zaten. Die avond gezellig aan tafel wat gegeten, koffie gedronken en een hoop gekletst. Na de koffie nog met zijn allen naar buiten gelopen om de schapen water te brengen, de paarden  te voeren en kennis gemaakt met de kippen , konijnen ,  biggen en Jip, hun kuit pikkende gans

Rond 23:00 uur kwam Willem thuis. Terug van zijn 2e job, koeien melken bij een lokale boer. Ook met hem nog een hele tijd gezellig zitten kletsen en uiteindelijk doodmoe onze camper aan het einde van het erf opgezocht.

Die nacht als een blok geslapen.