Anahim farm (Mother's Day)

Gisterochtend schrokken we 10:30 uur wakker. Oeps, dat krijg je ervan na een avondje feesten. Bijna halve dag verslapen. Snel ons bed uit, wassen, aankleden, ontbijten en dan de heuvel op om te kijken of we wifi zouden hebben en uiteraard de voetbal- en Formule 1-uitslagen checken.

Na de nodige berichtjes en de sportuitslagen te hebben gelezen (Feijenoord kampioen en Max Verstappen uit de race na de 1e ronde) nog wat gechat met Wendy die op dat moment online was.

Ondertussen wist Astrid ook wat meer. Puncky zou ons naar de lunch komen ophalen om ons mee te nemen naar de ranch waar Astrid de afgelopen 2 maanden had gewerkt. De wegen daar naar toe zouden voor ons onbegaanbaar zijn, en vol kuilen en gaten zitten. Omdat de winter hier lang en erg streng is geweest, zat de kou en dus het ijs diep in de grond. Wanneer dit langzaam aan ontdooid, krijg je enorme modderpoelen aan de oppervlakte en weet je nooit van tevoren of je zult wegzakken in een gat in de weg. Daarom zijn zwaardere voertuigen over dit soort stukken weg ook niet toegestaan omdat deze bovenop de "door de natuur" veroorzaakte schade, nog een extra schade zouden veroorzaken. De overheid zullen deze wegen moeten repareren, maar op volgorde van belangrijkheid (afgemeten aan het aantal inwoners van dat gebied... en dat is in hun geval niet veel) worden hersteld. 

Begin van de middag kwam Punky aangereden met een 4x4 Ford pick-up truck. Het zou ongeveer een half uurtje rijden maar het lijkt dikwijls langer omdat je hier nergens hard kunt rijden.

De rit naar de boerderij ging over steeds onherbergzamer gebied. In geen kilometers rijden was ook maar één auto, mens of huis te bekennen. Alleen maar bossen, ondergelopen land, vogels, besneeuwde bergen en nog meer ongerept natuurschoon. Dit was het ultieme plaatje voor "Lonely Planet". En... de rit ging als maar verder totdat een aantal loslopende paarden midden op de weg stonden. Puncky gaf aan dat dit een aantal van hun paarden waren, die nu weer vrij rond liepen en zo hun favoriete plekjes opzochten. Met enig getoeter, en schreeuwen naar ene "Twinkle toes" liepen de paarden onverstoord voor ons uit en verdwenen uiteindelijk in het bos.

Na een wildrooster (cattle guard) te zijn overgereden, kwamen we eindelijk op hun terrein. Een enorme boerderij, geheel uit houten boomstammen opgetrokken, verrees in de verte en her en der op dit terrein stonden schuren, generator-huis, zadelkamer en diverse afzettingen (wederom van hout) voor de koeien. Deze plek, genaamd 6 Miles, was het ouderlijk huis van Wanda & Roger, de ouders van Puncky. Om een beeld te geven hoe deze mensen werken en leven; deze familie werkt samen met een aantal buitenlandse medewerkers (dikwijls studenten) op diverse locaties verspreid over nog meer kilometers afstand. Omdat het seizoen was aangebroken dat koeien nu moesten kalveren, gebeurde dit op 6 Miles Ranch. En zo trekken zij, na gelang de werkzaamheden, steeds na een andere plek.

Naast al hun gewone werkzaamheden organiseren Puncky en haar man in de zomer een aantal trektochten te paard door de wildernis en verplaatsen zich dan met toeristen van de ene naar de volgende plek. Dit als extra bijverdienste bovenop hun "Red Angus" vleeskoeien.

Die middag heeft Astrid ons het leven op deze boerderij laten zien en hebben we elke stal, koe, zadelkamer, generatorhuisje (heb je hier nodig voor wasmachine en vaatwasser) en nog veel meer laten zien. Ook heeft ze ons uitleg gegeven hoe de verschillende koeien uit elkaar gehouden worden.  Door middel van oor-tags krijgt iedere koe een letter gevolgd door een aantal cijfers. Aan de hand van deze letter, kan de boer zien hoe oud zijn koe is. Koeien beneden de 2 jaar worden "Heifers" genoemd en mogen nog niet kalveren. Zij staan ook weer apart van de koeien die ouder zijn en dus weer wel mogen kalveren. Zo heeft elke afzetting weer zijn eigen specifieke doel/reden. 

Na nog wat te hebben rond gebaggerd en met de 2 jongens van Pucky (Ben 8 en Jackson 11 jaar) te hebben gedold, met zijn allen de boerderij ingegaan. Wat ons het eerst verbaasde was de enorme warmte. Na de voordeur loop je eerst een stuk schuin naar beneden en kom je als het ware in een ruimte onder het woonhuis. Daar trekt iedereen zijn laarzen en jassen uit en er staat een enorme kachel. Via een houten trap kom je op de 1e verdieping waar het woonhuis is gebouwd. Alles straalt boerderij- en jachtsfeer uit. Ook de binnenkant van het huis is opgetrokken uit hout (Pine wood) met een grote lange eettafel en een nog grotere houten keuken.

Overal hangen geweien of zijn wel ergens in verwerkt (lampenkap) en langs een mega grote houten trap naar boven prijkt wederom een beer.

Het uitzicht vanaf de zithoek door de grote ramen is adembenemend mooi met in de verte een besneeuwde berg.

Die middag hebben we gezellig bijgekletst met alle bewoners, heeft Vincent (Astrid's Franse collega) zijn Buckle gekregen (super blij), Pucky en haar man de meegebrachte Hollandse kaas en Laura (haar Duitse collega en kamergenoot) haar leren riem.

Uiteindelijk kwam ook Ken langs (een vriend en enorme gangmaker van de familie) die niet vies is van een Budweiser, en ook hij kreeg zijn cadeautje (uithangbord "Ken's Bar"). Deze zou een ereplaats  in zijn schuur krijgen die tevens dienst deed als zijn "Bar(n)".

Omdat er nog zoveel over was hebben Puncky en haar moeder Wanda van de "leftovers" weer een heerlijke aardappelsalade gemaakt. Samen met porc chops, Moos-vlees (jaja... voor de eerste keer eland geproefd), pickled green beans (soort pittige en in het zuur ingemaakte sperziebonen) en nog wat van die liflafjes, heerlijk gegeten. Na afloop kwam Laura met een giga grote bak met zelfgebakken brownies aanzetten, versierd met Icing en daarop geschreven "Happy mom's Day".

Na afloop hebben we met zijn allen opgeruimd. Het werd tijd om te gaan. Ken, de vriend van de familie, bood ons aan om ons terug te rijden naar Anahim. Dit scheelde Puncky weer een extra rit. Zo kon zij de jongens op tijd naar bed brengen. Iedereen hebben we toen gedag gezegd en bedankt voor alle gastvrijheid en alle goede zorgen voor Astrid die hier toch 2 maanden mocht blijven. Uiteindelijk snel in de pick-up truck van Ken gestapt, wat nogal op de lachspieren van iedereen werkte. Dit was eigenlijk een 2-zitter (in werkelijkheid een bank waar 3 personen kunnen zitten). Hier werden we met zijn 4-en ingepropt. De hond zat in de laadbak achterin, Astrid in het midden (zij moest schakelen) en ik op schoot bij Freek. Kun je voorstellen hoe dit zit na ieder hobbel en iedere kuil? Freek had na 15 minuten afgestorven benen. 

Maar weer even stoppen dus en wat prachtige foto's gemaakt van het pad wat wij achter ons lieten. Zo zijn we doorgereden naar de "Barn" (schuur) van Ken waar hij samen met Astrid zijn nieuw verkregen bordje "Kens Bar" heeft opgehangen.

Uiteindelijk zijn we enigszins stijf maar zonder kleerscheuren thuis afgezet en hebben we ook afscheid genomen van Ken.

Die avond lagen we moe maar met ontzettend veel nieuwe indrukken op bed. Morgen maar weer eens ons kamp opslaan en terug naar Williams Lake.

Voor nu... "Good night"!  

(P.S. Voor diegene die onze blog lezen... er zijn weer veel nieuwe foto's geplaatst. Ook van eerdere data. Daarnaast heb ik wat links naar het internet bijgevoegd als aanvulling op onze verhalen. Veel lees- & kijkplezier).