Anahim Lake

Vanochtend vroeg uit Williams Lake vertrokken. 

Voordat we de Chilcoten Highway (ook wel Hwy. 20) richting Bella Coola opdraaiden, wilde Astrid nog een Buckle kopen als cadeautje voor Vincent, haar ex-collega van de ranch waar zij 2 maanden lang gewerkt had. Voor diegene die niet weten wat een Buckle is (ik wist het namelijk tot voor kort ook niet), dit is een metalen gesp die los op een leren riem bevestigd wordt en door cowboys als versiering gedragen wordt.

We zijn hiervoor langs een speciale Stampede-zaak gereden, waar je elk moment verwacht, dat Clint Eastwood uit het pashokje zal stappen. Cowboy-hoeden, -overhemden, jeans, leren tassen, riemen en uiteraard de nodige Buckles van metaal, zilver en zelfs goud.

Lastig kiezen, maar uiteindelijk toch een keuze kunnen maken en voor Laura, haar Duitse ex-kamergenote, een met reliëf bewerkte leren riem, versierd met zeegroene steentjes. Missie geslaagd!

Rond half 10 de Highway opgedraaid en de komende 317 kilometer verstand op nul en blik op oneindig. Want oneindig, dat is het hier zeker. Lange, hele lange rechte wegen volgen elkaar op. Afgewisseld door lage naaldbomen met hier en daar wat berkenbomen, dan weer wat landerijen met koeien, rivieren met vervolgens hele delen afgebrand bos (ook hier heeft een bosbrand gewoed) totdat we begin middag op een punt gestopt zijn om even te lunchen, wat plaatjes schieten en weer door. Ondertussen ons afvragend of we nu wel of niet zullen moeten tanken. Je kunt hier niet, zoals in Nederland de gok maar nemen, en mocht het verkeerd aflopen je mobieltje pakken en de ANWB bellen. Bereik hier, kun je vergeten.

Voor de zekerheid toch maar gestopt in Tatla Lake en daar de tank vol gegooid. Zo primitief als het hier lijkt, Credit Card hebben ze overal.

In dit gehucht (de naam plaats mag het niet hebben) stond 1 pomp en zelfs nog 1 telefooncel (uit ons straatbeeld compleet verdwenen). Nadat de dame voor ons had getankt over de waranda meegelopen haar winkel binnen. Dit was een pomp, een postkantoor, een supermarkt en wie weet wat nog meer. Alles straalde jaren '70-'80 uit en in een oude houten kist sierde de kop van een beer en aan de andere kan op een houten meubel de kop van een wolf.

Nog even met deze dame staan kletsen, want iedereen hier is nieuwsgierig waar je vandaan komt en nog meer, wat je in dit gebied komt doen. Als Astrid uitlegt dat ze bij 6 Mile Ranch heeft gewerkt bij Puncky en Eli schijnt iedereen te weten wie dit zijn. Zelfs in Williams Lake (ruim 300 km verderop) was de naam bekend. Uitgelegd dat we ze gaan bezoeken.

Na wat kletsen weer in de camper gestapt en doorgereden. Het landschap richting Anahim werd steeds onherbergzamer en ongerepter. De weg eindigde uiteindelijk van een nette tweebaans verharde weg in een onverharde weg tot aan Anahim Lake (leuk voor je Honda, Wendy).

Daar nog even wat rondgevraagd hoe we het RV-Park konden vinden. Na wat aanwijzingen uiteindelijk een modderig pad opgedraaid vol kuilen en hobbels. De kopjes rammelden door de kastjes, tot we uiteindelijk het terrein van Escott Bay Resort opdraaiden. Daar maar eens vragen of we hier 2-3 nachtjes mogen staan.

Zodra we uitstapten werden we eerst begroet door de honden. Eerst wat rondgekeken waar we ons mogelijk zouden moeten melden. Op een heuvel aan het meer stond een enorm huis, opgetrokken uit hele boomstammen. Daar maar eens aankloppen en kijken of er iemand thuis zou zijn. Uiteindelijk liet een vriendelijke man ons binnen. Het voorstuk bleek een klein winkeltje vol met visattributen, maar liep over in het woonhuis gedeelte. Dit huis bleek van onder tot boven uit grote houten boomstammen opgetrokken. Langs de open houten trap naar de eerste verdieping prijkte een wolf aan de, wederom, houten muur. In het midden een mega grote stenen open haard en aan de andere kant viel nog een enorme beer aan het schuin houten plafond te zien.

De eigenaar vroeg naar onze herkomst, en bij het horen dat wij Nederlanders waren, begon hij te lachen. Hij bleek van oorsprong ook Nederlands, maar was in 1956 als 13-jarige jongetje samen met zijn ouders, met de boot overgevaren naar Canada. Oorspronkelijk kwam hij uit Deventer, maar was in zijn jonge jaren nog verhuisd naar Leiden en vervolgens naar Haarlem. Hij sprak nog 4 woorden Nederlands, maar dat was het dan ook. Hij bleek getrouwd met een Canadese vrouw en inmiddels opa van een aantal kleinkinderen. Zo hebben we nog een tijd gezellig staan kletsen en het telefoonnummer van Punckey gekregen. Astrid had het huisnummer gebeld, maar een boodschap achtergelaten want niemand was thuis.

Terug in de camper heeft ze nog een app achtergelaten en uiteindelijk hebben we afgesproken morgen naar Anahim te gaan. De wegen waren vandaag nauwelijks begaanbaar en iedereen was nog op het land bij de dieren. Morgen is er een kano-race. Deze begint bij Nimpo Lake. Aansluitend is er om 18:00 uur eten en na afloop feest tot 's nachts. Of we zin hadden om mee te gaan en zondag avond bij hun te blijven eten. 

Dat hoef je ons geen 2 keer te vragen. Natuurlijk willen wij dat! Wat is nu leuker dan één feest met "locals".