Clinton en Hat Creek Ranch

Voor diegene die zich afvragen, waar haalt ze de tijd vandaan om telkens zoveel te schrijven, geen zorgen. Ik geniet volop en zie genoeg. Maar één van de dingen die ik erg graag mag doen is fotograferen, digitale fotoalbums maken en... (mijn nieuwe hobby) deze super leuke vakantie-blog bijhouden zodat we bij thuiskomst en zelfs na jaren, nog steeds weten wat we op onze vakantie in Canada in 2017 allemaal hebben gezien en beleefd.

Daarom benut ik mijn tijd nuttig wanneer ik uren lang achterin de camper zit van A naar B, over kilometers lange uitgestrekte wegen en Astrid voorin navigeert.  Ik schrijf dan mijn blog in Pages, op mijn iPad, en zodra we weer in de buurt van wifi zijn, knip en plak ik mijn verhaal op onze Reislogger en voilà, weer een nieuw verhaal voor een ieder die dit wil lezen.

Ik realiseer me dat we al weer over de helft van onze vakantie zijn. Dit land is zo overweldigend groot en er valt zoveel te zien, dat je hier zelfs met een jaar nog niet bent uitgekeken. Al zou je hier iedere dag van de een naar de andere plek reizen, dan nog kom je tijd tekort om alles in je op te nemen. Ik begin steeds meer te beseffen waarom reizigers Canada zo verslavend vinden. Ondanks het wat tegenvallend weer, is het landschap hier zo onnoemelijk mooi en schoon en zijn de mensen hier zo belangeloos vriendelijk en behulpzaam, dat het overweldigd is. Anders kan ik het niet beschrijven,

Ook vandaag zijn we maar weer eens bijtijds opgestaan en zouden vroeg vertrekken, zij het niet dat we nog een half uur gezellig met Wendy hebben gechat en uiteindelijk rond 09:00 uur van de camping afreden. Eerst maar weer eens langs het cowboy museum. Wie weet is het nu wel open. Helaas, dit keer waren we te vroeg. Openingstijden vanaf 11:00 uur dus maar doorgereden.

De route ging nu Zuid-waards, Hwy. 92 South, richting Clinton waar we onze eerste stop wilde houden. Het weer was somber met af en aan regenbuien. Iedere Canadees klaagt over het weer dit jaar. Het weer loopt een dikke maand achter en had nu al prachtig mooi moeten zijn, met warme dagen. Rond 12:30 uur reden we Clinton binnen, nadat we een gedeelte van de "Goudzoekers route" (ook wel Gold rush Trail genaamd) hadden afgelegd en plaatsen als 100 Mile House, 150 Mile House, 70 Mile House achter ons hadden gelaten.

Volgens de geschiedenis bevonden zich in deze plaatsen roadhouses, rustplaatsen waar de paarden van de postkoetsen werden gewisseld en waar reizigers konden uitrusten. Deze roadhouses werden genoemd naar hun afstand ten opzichte van Lilooet. 

Volgens het verhaal moet je deze afstanden wel met een korrel zout nemen. De wegenbouwers in die tijd (rond 1868) werden betaald per mijl. Dus, wanneer ze de afstanden moesten bepalen, werden deze nogal "ruim" genomen.

Afijn, bij Cariboo Lodge Restaurant wat gegeten en een bak koffie gedronken. Overal waar je komt vragen ze je of je nog een "re-fill" wilt. De koppen koffie zijn hier al 2x zo groot als in Nederland en dan nog bijvullen. Het restaurant annex hotel was gedateerd, maar straalde een gezellige sfeer uit. Overal hingen foto's aan de muur over de geschiedenis en het ontstaan van deze omgeving. Cowboys, de eerste immigranten, mijnwerkers, Chinezen en indianen en nog veel meer gerelateerde zaken stonden of hingen hier uitgestald. 

Na afgerekend te hebben zijn we naar de overkant van de weg gelopen waar een heel klein museum (Clinton Museum) aanwezig was dat de geschiedenis van deze omgeving vertelde en de omstandigheden waarin de eerste immigranten leefden, hun handel en nog veel meer. 

Veel gebruiksvoorwerpen waren zorgvuldig bij elkaar vergaard en werden gekoesterd door een oudere heer en een aantal toegewijde dames. De oudste dame liet ons een stel imposant ingelijste foto's zien van zo'n 120 jaar oud waarop haar grootouders statig stonden afgebeeld (fotografie was in die tijd, volgens haar, een serieuze zaak en duur) daarnaast weer foto's van haar overgrootouders enz. Zij vertelde mij dat zij een afstammeling was en in het huis van haar overgrootouders woonde en dat dit al meer dan 150 jaar in de familie was.

Na nog een tijd te hebben rondgelopen en ons te hebben verbaasd over sommige dingen, wat foldermateriaal meegenomen en de camper weer ingestapt. Op weg naar onze volgende stop, 

Hat Creek Ranch. Deze plaats werd ons door Ankie (uit Vanderhoof) van harte aanbevolen. Een soort van groot open lucht museum wat wederom de geschiedenis van deze omgeving verteld.

De gebouwen stonden er nog net zoals gebouwd in 1901. Sommige gebouwen dateren zelfs uit 1860. Een gids heeft ons ruim een half uur tekst en uitleg gegeven over het beroemde Hat Creek Roadhouse (waarvan ik later de internet-link hier rechts zal plaatsen) met zijn vertrekken en saloon tot de McLeans blokhut. Een ouderwetse postkoets heeft ons vervolgens naar het Shuswap dorp gereden, waar aansluitend een uitleg werd gegeven hoe de First Nations hebben geleefd, gewoond, gejaagd en nog veel meer.

Het was, ondanks het wisselende koude en natte weer, weer een geslaagde dag geweest. 

Na afloop zijn we het souvenir winkeltje nog even binnengelopen waar de nodige cowboy-hoeden en andere snuisterijen te vinden waren. Bij de kassa lag een A4-tje uitgeprint met de weersvooruitzichten voor de komende week. Dat beloofd veel goeds. Morgen 21 graden oplopend tot 25-26 graden aan het einde van deze week als we in Vancouver zitten. Dat te bedenken dat we vandaag nog 6 graden hebben afgelezen op een temperatuurmeter bij een pompstation langs de weg.

Nu ik mijn blog afschrijf om 21:30 uur, op Hat Creek Ranch RV Park,  regent het nog flink en klettert het gezellig op het dak van ons campertje. Gordijntjes dicht, muziekje van Spotify over de radio in het dashboard van de camper en een drankje erbij. Het zal ons benieuwen of we morgen met een blauwe lucht wakker worden. Duimen jullie mee?